Terapia moczenia nocnego dzieci za pomocą osteopatii

Z publikacji dowiesz się:

• Czym charakteryzuje się postępowanie osteopatyczne w przypadku nocnego moczenia się dzieci?
• Jakie czynności powinna obejmować diagnostyka?
• Jak zintegrować przyczyny natury psychologicznej z terapią?
• Czym jest mechanizm mikcji?
• Jakie są najczęstsze przyczyny tego schorzenia?
• W jaki sposób objąć terapią dysfunkcje kręgosłupa i miednicy?
• Jakie znaczenie w tym schorzeniu mogą mieć zaparcia?

Dzięki elektronicznemu formatowi, zawarte w tym minibooku materiały można bez problemu przenosić i wyświetlać na ekranach różnej wielkości. 

Spis treści:

Terapia moczenia nocnego dzieci za pomocą osteopatii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Etiologia i patofizjologia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

Diagnostyka i leczenie metodami medycyny akademickiej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

Postępowanie osteopatyczne w przypadku nocnego moczenia się dzieci . . . . . . . . . 7

Właściwe rozpoznanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8

Zintegrowanie dynamiki zmian psychologicznych z procesem terapii osteopatycznej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8

Fizjologia oraz dyskoordynacja zwieracza i wypieracza pęcherza oraz możliwe sposoby postępowania w terapii osteopatycznej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9

Zamykanie pęcherza i cewki moczowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9

Mechanizm mikcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10

Terapia osteopatyczna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11

Ograniczenia ślizgu tkankowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11

Stosunki otrzewnowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11

Powierzchnie ślizgu i możliwości korekcyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12

Ograniczenia mobilności wywołane przez struktury więzadłowe . . . . . . . . . . . . . . . . 12

Synchroniczna współpraca przepon . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

Dysfunkcje somatyczne kręgosłupa i miednicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

Dysfunkcje kończyn dolnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

Obstrukcje górnych dróg oddechowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

Zaparcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

Zastoje w miednicy mniejszej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

Zaopatrzenie tętnicze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

Zaburzenia hormonalne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

Związki z procesami dynamiki rozwojowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16

MECHANIZM MIKCJI

Stymulacja receptorów przywspółczulnych w obszarze wypieracza oraz proksymalnym odcinku cewki moczowej prowadzi do napięcia wypieracza pęcherza, a co za tym idzie – do wzrostu ciśnienia śródpęcherzowego z opróżnieniem pęcherza w następstwie. Układ współczulny odgrywa rolę przy wypełnianiu się pęcherza. Stymulacja receptorów współczulnych doprowadza do skurczu szyi pęcherza oraz hamuje wypieracz, rozluźniając ścianę pęcherza i hamując układ przywspółczulny, co prowadzi do odroczenia opróżnienia pęcherza. Podczas fazy wypełniania opróżnianie pęcherza hamowane jest za pomocą następujących mechanizmów [44]:

• obudzenia motoneuronów do mięśnia zwieracza cewki poprzez boczną część ośrodka mikcji w moście,
• zahamowania neuronów w przyśrodkowej części ośrodka mikcji (które pobudzają włókna przedzwojowe do pęcherza moczowego) przez część boczną ośrodka mikcji w moście,
• pobudzenia włókien współczulnych do dolnych dróg moczowych, czego następstwem jest zahamowanie wypieracza pęcherza i przywspółczulnego przewodnictwa w splocie trzewnym miednicznym (plexus splanchnicus pelvinus) i skurcz szyi pęcherza.

TERAPIA OSTEOPATYCZNA

Zwykle prowadzona jest terapia ogólna oraz specyficzna/lokalna, np. w obszarze czaszki (ośrodka mikcji) oraz kości krzyżowej (część przywspółczulna i nerw sromowy) oraz kręgosłupa lędźwiowego (część współczulna). Według Karima dzieci z moczeniem nocnym często wykazują wzorzec wzmożonego pobudzenia układu współczulnego (hipersympatykotonii), co także powinno zostać uwzględnione jako istotna część terapii, ponieważ układ współczulny jest w stanie hamować opróżnianie pęcherza [26]. Można prowadzić terapię pnia współczulnego (ogólną oraz nacelowaną na obszar Th12-L2), jak również zwoju krezkowego dolnego (ganglion mesentericum inferius) w celu osiągnięcia inhibicji. Wzmiankuje się także o konieczności uwzględnienia zmian, jakie mogą występować w obszarze unerwienia przywspółczulnego [24].