Z zielnika azjatyckiego
Do oficjalnego leczenia chorób reumatycznych wprowadzono też inne rośliny tradycyjnie wykorzystywane w ludowym lecznictwie azjatyckim (także afrykańskim) – kadzidłowiec indyjski oraz imbir lekarski.
1. Kadzidłowiec indyjski (Boswellia serrata)
Dostarcza cennej żywicy olibanum (ang. boswellia resin) o dużym znaczeniu jako substancja zapachowa (eteryczny olejek kadzidłowy syn. frankincense), obrzędowa, jak również lecznicza, zwłaszcza w przypadkach bólów stawów, kości i kręgosłupa. Wykazuje silne działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe, ktore zawdzięcza obecności kwasów bosweliowych, m.in. kwasu acetyl-11-keto-β-bosweliowego (AKBA), będącego specyficznym inhibitorem 5-lipooksygenazy (5-LOX). Enzym ten jest kluczowy dla biosyntezy leukotrienow powstających z kwasu arachidonowego w kaskadzie komórkowego procesu zapalnego. Ich produkcji towarzyszy zwykle wydzielanie histaminy, także związanej z procesami zapalnymi. Szczególną rolę kadzidłowiec odgrywa w medycynie sportowej. Przy urazach i kontuzjach wspomaga procesy naprawcze i zapobiega niepożądanym procesom zapalnym bądź zwyrodnieniowym. Jest ważnym medykamentem w artretyzmie, także „odboreliozowym”, w przypadku którego pomaga łagodzić bole i inne objawy choroby. Preparaty z kadzidłowca są stosowane w postaci nacierań i okładów [6, 21].
2. Imbir lekarski (Zingiber officinalis)
Imbir lekarski [ang. ginger] nie występuje w stanie dzikim, jest uprawiany w obszarach podzwrotnikowych. W lecznictwie zastosowanie znajduje kłącze imbiru [łac. Zingiberis rhizoma] oraz wyizolowany z niego olejek eteryczny (ang. ginger oil). Imbir jest też znaną i cenioną przyprawą kuchenną. W fitoterapii chorób reumatycznych wykorzystuje się właściwości przeciwzapalne i przeciwbólowe imbiru – ma działanie porównywalne do syntetycznych NLPZ, nie dając przy tym niepożądanych objawów ubocznych. Aktywność przeciwzapalna, podobnie jak w innych przypadkach, polega na hamowaniu metabolizmu kwasu arachidonowego przez blokowanie aktywności cyklooksygenaz i lipooksygenaz. Wykazano, że kłącze imbiru jest silniejszym inhibitorem czynników prozapalnych niż indometacyna. Ponad 75% pacjentów cierpiących na zapalenie kości i stawów, którzy przyjmowali kłącze imbiru przez okres od trzech miesięcy do dwoch i poł roku, doświadczyło złagodzenia bólu i obrzęków, a wszyscy zgłaszający wcześniej bole mięśniowe stwierdzili osłabienie objawów. Przeciwbólowo i przeciwzapalnie należy stosować 250 mg sproszkowanego kłącza trzy razy dziennie [4–6].
Przykładem preparatu farmaceutycznego zawierającego imbir jest Zinaxin, wskazany w bolach mięśniowych, zapaleniach stawów, w stanach zwyrodnieniowych i pourazowych. Imbir wykazuje też inne działania: znosi nudności i wymioty w chorobie lokomocyjnej (preparaty Lokomotiv, Avioplant) i po chemioterapii, leczy biegunki (działanie przeciwdrobnoustrojowe), zwalcza niektóre pasożyty jelitowe (działanie przeciwrobacze).
