Leczenie zachowawcze (konserwatywne)
Tradycyjne, konserwatywne sposoby leczenia zespołu bólowego stawu rzepkowo-udowego zawierają metody zmniejszające ból i standardowe wzmocnienie mięśnia czworogłowego w pozycjach nieobciążających staw. Bazując na diagnozie, program rehabilitacji opiera się na zniesieniu nieprawidłowych obciążeń uszkodzonych struktur tkanek miękkich, wtórnym przywróceniu prawidłowej mechaniki dolnej kończyny.
Program zawiera wzmocnienie mięśni kolana w pozycjach pełnego obciążenia za pomocą technik tapingowych (plastrowania korekcyjnego), manualnych mobilizacji rzepki, wyćwiczeniu prawidłowego ustawiania stopy. Większość problemów rzepkowo-udowych można skutecznie leczyć technikami powszechnie dostępnymi w rehabilitacji.
Leczenie polega na optymalizacji ustawienia rzepki w swoim rowku i poprawie mechaniki kończyny dolnej i w konsekwencji zmniejszenie dolegliwości pacjenta. Ustawienie prawidłowe rzepki możemy uzyskać również poprzez rozciąganie (stretching) bocznych tkanek uda oraz poprawę wzorca pracy i selektywne wzmocnienie poszczególnych grup mięśnia czworogłowego.
Przydatne bywa także oklejanie stawu kolanowego oraz uda plastrami – tzw. taping medyczny.
Pacjent nie powinien nigdy trenować, odczuwając ból lub przy obrzęku. Jeżeli pacjent odczuje po jakimś czasie stosowania plastrowania ból, należy wtedy rozważyć zmianę rodzaju aplikacji. Jeżeli jednak i to nie pomoże, konieczne jest zaprzestanie aktywności fizycznej bądź zredukowanie jej do minimum. Plaster będzie szybko tracił swoje właściwości, jeżeli struktury są ekstremalnie napięte lub jeżeli pacjent będzie często wykonywał aktywności polegające na zginaniu kolana. Należy wtedy rozważyć codzienne zmiany plastrów.
Trening mięśniowy
Najlepszą pozycją do ćwiczeń kończyny dolnej jest praca w „łańcuchu zamkniętym” (stopa oparta o podłoże), nie tylko ze względu na lepsze dopasowanie rzepkowe do dołu międzykłykciowego, ale także dlatego, że jest to najbardziej funkcjonalna praca dla kończyny dolnej. Ćwiczenia na specjalnych platformach (np. typu leg press) także zwiększają dopasowanie rzepkowo-udowe.
Tradycyjny program wzmacniający polega na niespecyficznym wzmacnianiu mięśni, to jest na angażowaniu wielu grup w jednym ćwiczeniu. W dolegliwościach bólowych rzepkowo-udowych praca koncentruje się nad stabilizacyjnymi zdolnościami mięśni, dlatego też powinno się angażować jedynie 20–30% ich możliwości siłowych.
Należy skupić się szczególnie na kontroli nerwowej, a nie na sile i masie mięśniowej. Trening powinien zawierać jak najbardziej funkcjonalne czynności. Trening nie powinien sprawiać bólu, dlatego też kolejnym czynnikiem doboru obciążenia jest ból.
