Postępowanie terapeutyczne w przypadku złamań:
• unieruchomienie kończyny szyną w miejscu urazu;
• w przypadku braku dostępności szyn, można przybandażować kończyny jedna do drugiej (będzie to tworzyć rodzaj prowizorycznej szyny);
• głównym celem unieruchomienia jest zmniejszenie dolegliwości bólowych, ale także zapobieganie ewentualnym uszkodzeniom nerwowo-naczyniowym;
• w przeszłości leczenie złamań obejmowało zastosowanie wyciągu skórnego lub szkieletowego w celu uzyskania świeżej kostniny w miejscu złamania, po czym dopiero kończynę uruchamiano w gipsie biodrowym.
Opatrunek gipsowy obejmował:
1) dolną część tułowia,
2) miednicę,
3) kończynę chorą do poziomu stawu kolanowego,
4) kończynę zdrową do poziomu stawu kolanowego.
Powyższy opatrunek jest w miarę dobrze tolerowany u dzieci do 5. roku życia. Jest natomiast bardziej kłopotliwy u dzieci z urazem wielonarządowym. Potrzebny jest w takich przypadkach bowiem dostęp do klatki piersiowej lub brzucha, a opatrunek gipsowy może stanowić tu utrudnienie. Także wykonanie zdjęć obrazowych u tego typu pacjentów może stanowić problem, na przykład z dokładnym przyłożeniem urządzenia.
Gips biodrowy nie jest dobrze tolerowany przez:
1) starsze dzieci,
2) małych pacjentów z przepukliną oponowo-rdzeniową,
3) pacjentów z dystrofią mięśniową,
4) pacjentów z mózgowym porażeniem dziecięcym.
Oznacza to bowiem dla ww. pacjentów całkowite unieruchomienie. Gips jest także problemem w transporcie chorych lub wykonania toalety czy przenoszenia. Powyższy gips biodrowy jest zakładany na 8–10 tygodni, co stwarza też zaniedbania związane ze szkołą oraz większą organizacją rodziców w pomoc choremu dziecku.
Pamiętać także należy, że dłuższy okres przebywania dziecka w gipsie przyczynia się do odwapnienia kości.
