ZŁAMANIA TRZONU OBOJCZYKA
Powyższe złamania powstają wskutek upadku na bark lub bezpośredniego urazu okolicy obojczyka podczas trenowania sportu. Dziecko bardzo często podtrzymuje chorą kończynę zdrową kończyną lub przechyla głowę w kierunku złamania. Złamanie wywołuje u dziecka bardzo dużą bolesność, stąd też łatwo o jego rozpoznanie.
Badanie przedmiotowe:
• badanie nerwów,
• badanie naczyń, celem wykluczenia uszkodzeń splotu ramiennego,
• zdjęcie RTG (wystarcza do rozpoznania złamania oraz stawu rzekomego obojczyka). Leczenie złamań trzonu obojczyka:
• Podwieszenie kończyny na temblaku.
• Orteza typu ósemka lub też samo podwieszenie kończyny.
• Złamania otwarte lub występujące ze znacznym napinaniem skóry wymagają leczenia operacyjnego.
• Złamania u noworodków są leczone na zasadzie zastosowania prowizorycznego temblaka z ubrań (połączenie ubrań agrafką).
• U większości dzieci złamania zrastają się w miarę upływu czasu.
USZKODZENIA OKOLICY STAWU BARKOWO-OBOJCZYKOWEGO
Powyższe urazy stanowią 10–12% wszystkich złamań.
Odłamy złamanego obojczyka często wyślizgują się poza okostną.
Urazy te powstają w wyniku uderzenia w dalszy koniec obojczyka lub wypadku z upadkiem na bark.
U chorego zwykle stwierdza się ból oraz obrzęk powyżej stawu barkowo-obojczykowego.
Dziecko podtrzymuje też złamaną kończynę za pomocą zdrowej.
Badanie podmiotowe:
• badanie palpacyjne obojczyka, stawu ramiennego oraz całej kończyny górnej;
• badanie radiologiczne kończyny (wystarczy do potwierdzenia uszkodzenia stawu); najczęściej wykonuje się zdjęcia rentgenowskie obu stawów i potem się je porównuje.
Leczenie złamań:
• Złamania lżejsze – postępowanie nieoperacyjne.
• Złamania otwarte – diagnostyka oraz leczenie.
• Złamania u dzieci poniżej 16. roku życia – zwykle leczenie nieoperacyjne: podwieszenie kończyny na temblaku.
• Starsze dzieci powinny być leczone jak dorośli z tym samym uszkodzeniem.
• Całkowite wyleczenie występuje po 4–6 tygodniach od złamania.
