Leczenie farmakologiczne osteoporozy
Zarówno profilaktyka, jak i leczenie osteoporozy muszą być działaniem kompleksowym, zawierającym oprócz farmakoterapii postępowanie usprawniające oraz modyfikację stylu życia (m.in.: edukację pacjenta, odpowiednią dietę, ćwiczenia fizyczne). Terapia lekowa wpływa na poprawę jakości tkanki kostnej lub spowolnienie procesu utraty masy kostnej. Celem leczenia usprawniającego jest przede wszystkim zapobieganie upadkom i ich konsekwencjom w postaci złamań.
Skuteczne leczenie farmakologiczne osteoporozy najczęściej polega na równoczesnym stosowaniu preparatów wapnia, witaminy D3 oraz leku antyresorbcyjnego (hamującego aktywność osteoklastów) lub pobudzającego kościotworzenie.
Rehabilitacja ruchowa
Zależnie od okresu choroby oraz objawów klinicznych postępowanie rehabilitacyjne w osteoporozie może być ukierunkowane na:
• prewencję wtórną nasilania się zmian osteoporotycznych i występowania złamań,
• rehabilitację po złamaniach osteoporotycznych.
Zapobieganie rozwojowi osteoporozy i wystąpieniu złamań
Wlaściwie ukierunkowana, kompleksowa fizjoterapia pozytywnie wpływa na zmniejszenie objawów choroby. U osób z osteoporozą odpowiednio dobrane ćwiczenia fizyczne mogą przyczyniać się do spowolnienia ubytku masy kostnej poprzez stymulację biosyntezy tkanki kostnej. Program fizjoterapii powinien być przede wszystkim jednak nakierowany na zmniejszenie ryzyka wystąpienia upadków, a w konsekwencji powstawania złamań osteoporotycznych. W zaawansowanej osteoporozie dochodzi do poważnych deformacji narządu ruchu pacjenta. Złamania kompresyjne trzonów kręgowych i ich zniekształcenia doprowadzają do zmiany warunków mechanicznych pracy poszczególnych odcinków kręgosłupa. Dochodzi do przeciążenia stawów międzykręgowych, torebek stawowych, więzadeł żółtych i nadkolcowych. Rozciągnięciu ulegają mię. śnie grzbietu w odcinku piersiowym, mięśnie brzucha i pośladków, skróceniu - szyjne i lędźwiowe odcinki prostownika kręgosłupa, mięśnie piersiowe oraz zginacze stawu biodrowego. Przeciążone tkanki miękkie stają się źródłem bodźców nocyceptywnych (bólowych), a tym samych dolegliwości bólowych. W miarę rozwoju choroby zmienia się sylwetka chorego. Znacznemu pogłębieniu ulega kifoza piersiowa, dochodzi do ograniczenia ruchomości klatki
