Terapia neurotaktylna dr Svetlany Masgutovej

Z publikacji dowiesz się:

• Jakie rodzaje receptorów czucia wyróżniamy i w jaki sposób są one klasyfikowane?
• Czym charakteryzują się poszczególne receptory czucia skórnego i jak w właściwy sposób pobudzać je podczas terapii?
• Jakie zaburzenia przetwarzania bodźców zmysłowych wyróżniamy?
• Jakie są poszczególne kroki w terapii według dr Svetlany Masgutovej?
• Jakie ćwiczenia stosować dla kończyn górnych oraz dolnych?
• Jakie znaczenie ma kontrola posturalna i motoryczna?
• Jakie znaczenie ma bezpieczeństwo emocjonalne?
• Jakie ćwiczenia stosować w celu stymulacji czucia głębokiego?

Dzięki elektronicznemu formatowi, zawarte w tym minibooku materiały można bez problemu przenosić i wyświetlać na ekranach różnej wielkości. 

Spis treści:

TERAPIA NEUROTAKTYLNA DR SVETLANY MASGUTOVEJ

CZĘŚĆ 1. 5

KROKI TERAPII NEUROTAKTYLNEJ WEDŁUG DR SVETLANY MASGUTOVEJ. 9

ĆWICZENIE 1. . 9

A. KOŃCZYNY GÓRNE (ZDJ. 1–3). 9

B. KOŃCZYNY DOLNE (ZDJ. 4–9). 10

ĆWICZENIE 2. ROZCIĄGANIE KOŃCZYN. 11

A. ROZCIĄGANIE KOŃCZYN GÓRNYCH (ZDJ. 10–12). 11

B. ROZCIĄGANIE KOŃCZYN DOLNYCH (ZDJ. 13–15) . 11

ĆWICZENIE 3.. 12

A. KOŃCZYNY GÓRNE (ZDJ. 16–20) . 12

B. KOŃCZYNY DOLNE (ZDJ. 21–26). 13

TERAPIA NEUROTAKTYLNA DR SVETLANY MASGUTOVEJ CZĘŚĆ 2. 16

ŚWIADOMOŚĆ CIAŁA . 17

KONTROLA MOTORYCZNA, POSTURALNA I OCENA RUCHU. 17

PLANOWANIE MOTORYCZNE (PRAKSJA). 18

DYSKRYMINACJA WZROKOWA. 18

MOWA. 18

BEZPIECZEŃSTWO EMOCJONALNE. 18

KROKI TERAPII NEUROTAKTYLNEJ WEDŁUG DR SVETLANY MASGUTOVEJ. 18

TECHNIKI TYLNEJ POWIERZCHNI CIAŁA. 18

ĆWICZENIE 1.. 18

ĆWICZENIE 2.. 19

ĆWICZENIE 3.. 19

Receptory czuciowe są wyspecjalizowanymi strukturami nerwowymi, których rolą jest odbieranie i kodowanie informacji ze środowiska zewnętrznego i wewnętrznego organizmu w postaci impulsów nerwowych i przekazywanie tych impulsów za pośrednictwem nerwów dośrodkowych (aferentnych) do ośrodkowego układu nerwowego.

Czynność receptorów polega więc na dostarczeniu do ośrodkowego układu nerwowego informacji o środowisku zewnętrznym i wewnętrznym organizmu. Ocenia się, że receptory odbierają ze świata zewnętrznego przeciętnie ok. 109 bitów informacji na sekundę, z czego zaledwie 101–102 bitów/s w formie mowy, mimiki, ruchów itp. [6] Ludzkie ciało ma do dyspozycji niezliczoną pulę receptorów

czuciowych, którymi są albo wyspecjalizowane komórki receptorowe, albo wolne zakończenia nerwowe. Receptory są zazwyczaj pobudzane przez różne rodzaje energii, ale najsilniej reagują na jeden ich rodzaj i adekwatnie na specyficzne bodźce środowiskowe. Ze względu na rodzaj energii bodźców wyróżnia się pięć różnych typów receptorów:

• mechanoreceptory wykrywające odkształcenia tkanek, ucisk, dotyk i wibrację,
• termoreceptory wykrywające zmiany temperatury otoczenia,
• receptory bólowe (nocyreceptory) pobudzane bodźcami uszkadzającymi tkanki,

• fotoreceptory wykrywające działanie energii świetlnej na siatkówkę;
• chemoreceptory zdolne do reagowania na zmiany składu chemicznego płynów ustrojowych, jak zmiany pH, prężności gazów oddechowych.

C.S. Sherrington dokonał podziału receptorów ze względu na ich lokalizację i pochodzenie bodźca, wyróżnia:

• eksteroreceptory reagujące na bodźce środowiska zewnętrznego (na zmiany temperatury, ucisk, i uszkodzenia),
• telereceptory obejmujące narządy wzroku, słuchu i węchu, które dostarczają informacji o zmianach zachodzących w bardziej odległym otoczeniu,
• interoreceptory zlokalizowane w narządach wewnętrznych i wrażliwe na zmiany w środowisku wewnątrzustrojowym (np. w układzie trawiennym, oddechowy lub krążenia),
• proprioceptory występujące w mięśniach, ścięgnach, torebkach stawowych i w błędniku, służą do odbierania informacji o zmianach w napięciu i długości mięśni, położeniu kończyn względem siebie i tułowia oraz ruchu ciała w przestrzeni [3, 6, 8].