Postępowanie rehabilitacyjne po endoprotezoplastyce stawu biodrowego

Z publikacji dowiesz się:

• Na czym polega zabieg endoprotezoplastyki stawu biodrowego i przy jakich schorzeniach się go stosuje?
• Jakie rodzaje endoprotez można wyróżnić? Jakie są wskazania i przeciwwskazania do endoprotezoplastyki?
• Jakie powikłania występują po zabiegu?
• Jak wygląda postępowanie rehabilitacyjne (z uwzględnieniem różnych zabiegów fizykalych) przed i po operacji?

Publikacja ta stanowi kompleksowe omówienie charakterystyki zabiegu endoprotezoplatyki stawu biodrowego, które posłuży zarówno fizjoterapeutom, jak i pacjentom indywidualnym. W minibooku znajdziesz ponadto szczegółowo rozpisane programy rehabilitacji do zastosowania po zabiegu - odrębne dla endoprotezoplastyki cementowej i bezcementowej oraz przykładowy ilustrowany zestaw ćwiczeń fizjoterapeutycznych.

Spis treści:

Postępowanie rehabilitacyjne po endoprotezoplastyce stawu biodrowego 5

Zabieg endoprotezoplastyki 7

Rodzaje endoprotez 8

Wskazania i przeciwwskazania do endoprotezoplastyki 10

Powikłania pooperacyjne 12

Postępowanie rehabilitacyjne przed operacją 12

Postępowanie rehabilitacyjne pooperacyjne 13

Program rehabilitacji w endoprotezoplastyce cementowej 15

Program rehabilitacji w endoprotezoplastyce bezcementowej 17

Wybrane zabiegi fizykalne 20

Wybrane metody terapeutyczne 22

Edukacja i profilaktyka 25

Podsumowanie 27

Piśmiennictwo 28

Postępowanie rehabilitacyjne pooperacyjne

W postępowaniu rehabilitacyjnym pooperacyjnym należy uwzględnić wskazanie do operacji, wiek pacjenta i jego wydolność ogólną. Inne wymagania oraz możliwości oddziaływania terapeutycznego będą stawiane przed chorymi ze zmianami zwyrodnieniowymi, inne u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów czy zmianami pourazowymi, co wynika ze sposobu osadzenia endoprotezy.

Cele postępowania rehabilitacyjnego po endoprotezoplastyce stawu biodrowego [1, 2, 6, 15, 29, 37]:

• ochrona przed przemieszczeniem się implantu,

• odzyskanie siły funkcjonalnej,

• wzmocnienie siły i napięcia mięśniowego w kończynach dolnych, mięśniach posturalnych,

• zapobieganie infekcjom pooperacyjnym,

• profilaktyka przeciwzakrzepowa,

• wczesna pionizacja i doskonalenie chodu o kulach,

• uzyskanie bezbolesnego zakresu ruchomości za pomocą szyny CPM we wczesnym okresie rehabilitacji,

• rozluźnienie przykurczonych mięśni (zgięciowych, przywiedzeniowych). 

Celem kinezyterapii bezpośredniej po zabiegu jest niedopuszczenie do powikłań ze strony układu oddechowego i krążenia. Ćwiczenia oddechowe zapobiegają zaleganiu wydzieliny w drzewie oskrzelowym, która pogarsza wentylację i może prowadzić do zapalenia płuc, natomiast ćwiczenia czynne i izometryczne ułatwiają lepsze gojenie rany pooperacyjnej [20, 38]. Pacjent operowany z dostępu tylno-bocznego i tylnego bezwzględnie nie powinien wykonywać ruchów zgięcia powyżej 90°, przywiedzenia przekraczającego linię środkową ciała oraz rotacji wewnętrznej. Przy dostępie przednim i bocznym należy wyeliminować ruchy: wyprostu, przywiedzenia i rotacji zewnętrznej. Kończynę operowaną należy ułożyć w wyproście oraz w lekkim odwiedzeniu w stawie biodrowym, w pozycji pośredniej, z zabezpieczeniem przed rotacją zewnętrzną za pomocą klina ułożonego między kolanami oraz w łusce derotacyjnej. Klin zabezpiecza przed bezwiednym wykonaniem niepożądanego ruchu, w szczególności podczas snu. W późniejszym etapie może służyć jako podpora dla kończyny operowanej w pozycji leżenia na boku [6, 29, 32).