Artrogrypozę ze względu na etiologię i obraz kliniczny
dzieli się na 3 typy: miogenną (90% przypadkow) oraz neurogenną i mieszaną.
Podział Goldberga oparty na badaniu klinicznym:
1. Uogólnione płodowe zbliznowacenie mięśni – artrogrypoza zajmująca stawy wszystkich kończyn (klasyczna postać AMC oraz zespoł Larsena).
2. Dystalny zespół artrogrypotyczny (artrogrypoza dystalna) – artrogrypoza zajmująca ręce i stopy.
3. Zespoły płetwiastości objawiające się przykurczami stawowymi oraz „płetwami” kolan, łokci oraz innych stawów i części ciała.
4. Zespoły synostoz.
Podział artrogrypozy na trzy kategorie za Hallem:
1. AMC obejmująca tylko kończyny.
2. AMC obejmująca kończyny i inne organy, z wyjątkiem centralnego układu nerwowego.
3. AMC obejmująca kończyny oraz ośrodkowy układ nerwowy. Odkąd AMC jest uważane za specyficzny przypadek uszkodzenia komórek przednich rogów rdzenia, często klasyfikacja opiera się na ilości uszkodzeń, które powodują dany stopień sztywności wynikającej z niedorozwoju mięśni.
Przykładami zespołów genetycznych występujących z AMC są: zespół płetwistości mnogich (bardzo rzadkie schorzenie charakteryzujące się małymi anomaliami twarzowymi, niskim wzrostem, defektami kręgowymi, przykurczami stawowymi oraz płetwistościami skórnymi), zespół Larsena (rzadki zespoł objawiający się licznymi zwichnięciami stawowymi, deformacjami stop, palcami o kształcie cylindrycznym i/lub zmienionymi rysami twarzy, czasem niskim wzrostem i szkieletowymi nieprawidłowościami, np. rozszczep podniebienia, a niekiedy opóźnienie umysłowe), zespół Mobiusa (wrodzone zaburzenia neurologiczne dotyczące szczególnie mimiki twarzy).
