W diagnostyce łokcia tenisisty i łokcia golfisty istotną funkcję pełni badanie różnicowe odcinka szyjnego kręgosłupa. W łokciu tenisisty objawy należy zróżnicować m.in. z radikulopatią odcinka szyjnego kręgosłupa z poziomu C7/Th1 i zespołem kanału promieniowego. W łokciu golfisty niezbędne jest wykluczenie uszkodzenia UCL, niestabilności stawu oraz neuropatii nerwu łokciowego i dysfunkcji na poziomie C5/C6-C6/C7 [3, 7, 10, 12, 16, 23, 27).
Postępowanie terapeutyczne dla łokcia tenisisty i łokcia golfisty obejmuje leczenie zachowawcze i chirurgiczne. Leczenie zachowawcze w większości przypadków daje dobre efekty i nie wymaga interwencji chirurgicznej. Proces postępowania fizjoterapeutyczne go pomaga zapobiec leczeniu operacyjnemu, a w sytuacji, kiedy interwencja chirurgiczna okazuje się niezbędna, jest czynnikiem przyśpieszającym powrót pacjenta do zdrowia. Program postępowania fizjoterapeutycznego powinien być dostosowany indywidualnie do odczuć chorego. Okres terapii uzależniony jest od czasu trwania dolegliwości i charakteru zmian degeneracyjnych w obrębie ścięgien [12, 20).
W sytuacji gdy zabiegi zachowawcze nie przynoszą rezultatów w postaci zniesienia objawów, zaleca się leczenie operacyjne (13, 14].
Leczenie zachowawcze
Leczenie zachowawcze łokcia tenisisty i łokcia golfisty opiera się na podobnych zasadach. Choremu zaleca się ograniczenie lub też całkowite zaprzestanie czynności ruchowych powodujących, czy nasilających ból. Stosuje się ortezy (unieruchamiające nadgarstek lub różnego rodzaju opaski na przedramię) (ryc. 3), czasowe unieruchomienie, zabiegi fizykalne, czynności fizjoterapeutyczne oraz farmakoterapię (NLPZ w tym: ibuprofen i leki zawierające inhibitory cyklooksygenazy) [3, 24]. <A> Zasadniczym celem leczenia jest redukcja dolegliwości bólowych oraz przywrócenie pełnego, bezbolesnego zakresu ruchu w stawie, zwiększenie siły mięśni, zapobieganie nawrotom choroby poprzez poprawę techniki, sposobu wykonywania czynności oraz przywrócenie funkcji kończyny górnej [10, 20, 28].
