Leczenie
Wstępne leczenie polega na odpowiednim i precyzyjnym nastawieniu (właściwe ustawienie głowy kości ramiennej w panewce stawu), uśmierzeniu bólu, a następnie na unieruchomieniu obręczy barkowej. Czas unieruchomienia zależy od typu oraz stopnia niestabilności i wynosi zazwyczaj 2-3 tygodnie, np. u osób poniżej 20 roku życia nawet do 4 tygodni, ale u osób powyżej 40 roku życia może trwać jedynie kilka dni. Podstawą wszystkich programów usprawniających pacjentów z niestabilnością barku jest trening wzmacniający siłę, wytrzymałość oraz poprawiający koordynacje pracy mięśni go otaczających. Jednak dobór ćwiczeń musi być bardzo precyzyjny. Rehabilitacja niestabilnego barku uzależniona jest bowiem od indywidualnych cech pacjenta, powagi uszkodzenia, stanu ostrego lub przewlekłego, istniejącego zakresu ruchu, wieku oraz aktywności fizycznej przed urazem, jak również poziomu aktywności do jakiej pacjent chce powrócić.
W fazie ostrej związanej z unieruchomieniem oprócz farmakologicznych środków przeciwbólowych stosuje się lód oraz zimne okłady. W fazie ostrej (pierwsze 2 tygodnie) unika się w szczególności skrajnych ruchów rotacyjnych i rozciągających tkanki. Zaleca się ostrożne uruchamianie stawu w bezbolesnym zakresie ruchu. Osoby po 30. roku życia należy uruchamiać szybciej, natomiast osoby młodsze (w szczególności poniżej 20 roku życia) należy usprawniać bardziej ostrożnie, co jest związane także z dłuższym okresem unieruchomienia niestabilnego stawu.
W fazie drugiej rehabilitacji (tygodnie 2-4) wprowadza się stopniowe zwiększanie zakresu ruchów stawu ramiennego (ok. 3/4 zakresu prawidłowego zgięcia w przód i 1/2 rotacji zewnętrznej ramienia ułożonego przy tułowiu), trening wzmacniający mięśnie barku, a w szczególności mięśnie stożka rotatorów. Wykonuje się ćwiczenia izometryczne rotatorów oraz mięśni stabilizujących łopatki. Ćwiczenia wzmacniające, dla bezpieczeństwa, najlepiej jest wykonywać z ugiętym stawem łokciowym (krótsza dźwignia). Szczególnie przydatne w tej fazie są ćwiczenia z taśmami elastycznymi (Theraband itp.), ćwiczenia w tzw. łańcuchach zamkniętych (ćwiczenie podporów, naciskanie na poduszkę, ścianę itd.) oraz ćwiczenia PNF (trening nerwowo-mięśniowy) z fizjoterapeutą.
