Nasada bliższa Szczegółowa ocena pacjenta, jego aktywności zawodowej oraz sportowej, połączona z klasyfikacją złamania stanowi podstawę do podjęcia decyzji o sposobie leczenia. Inne będzie podejście wobec osoby starszej, z niewielką aktywnością i oczekiwaniami, a inne wobec młodego aktywnego pacjenta, który oczekuje sprawnego powrotu do pracy. Zespolenia wewnętrzne, nawet te najnowsze płytkowe czy implanty przeznaczone do zespoleń bliższego końca kości ramiennej, nie spełnią swojej funkcji u chorych z osteoporozą, gdzie często dochodzi do destabilizacji zespolenia. Sukces w leczeniu złamań bliższego końca kości ramiennej zależy od dokładnej rekonstrukcji pierścienia rotatorów, od prawidłowego od- tworzenia stosunków anatomicznych w obrębie stawu, a przede wszystkim istotna jest dobra jakość kości [6]. W Polsce, podobnie jak i w wielu innych krajach, nie wypracowano dotychczas jednoznacznego algorytmu leczenia w przypadku złamań nasady bliższej kości ramiennej. Złamania te określane są w literaturze, jako „unsolved fracture" (,,nierozwiązane złamania"). [4, 10]. Leczenie nieoperacyjne złamań nasady bliższej kości ramiennej
Do 85% złamań nasady bliższej kości ramiennej stanowią złamania nieprzemieszczone lub z minimalnym przemieszczeniem. Złamania jednofragmentowe, ale także złamania dwu-, trzy- i czterofragmentowe wg Neera, z zagięciem głowy kości ramiennej względem trzonu w kierunku koślawości lub szpotawości mniejszym niż 30° w stosunku do prawidłowego kąta 130° i pozostającej w kontakcie z trzonem w obrębie warstwy korowej, mogą być leczone nieoperacyjnie.
W złamaniach głowy kości ramiennej najczęściej nie dochodzi do przemieszczenia odłamów, dlatego kończyna umieszczana jest na temblaku na okres 4-6 tygodni. Jeżeli dojdzie do przemieszczeń, możliwe jest nastawienie odłamów w znieczuleniu oraz unieruchomienie w miękkim opatrunku na okres kilku tygodni. Złamania szyjki kości ramiennej wymagają krótkiego, ok. 3-tygodniowego unieruchomienia. Złamania z przemieszczeniem zostają ustawione i unieruchomione na okres kilku tygodni w pozycji przywiedzonej lub odwiedzonej [11]. Istotna jest stała kontrola radio- logiczna, która pozwala wykryć wtórne przemieszczenia odłamów. Leczenie nieoperacyjne często powoduje nieprawidłowy zrost odłamów, a czasami nawet brak zrostu na skutek braku kontaktu między odłamami. Po leczeniu nieoperacyjnym opisywane są powikłania w postaci barku zamrożonego, jałowej martwicy głowy kości ramiennej, zespołu ciasnoty podbarkowej, zespołu algodystroficznego, zaniku mięśni obręczy barkowej i wtórnych zmian zwyrodnieniowych. Niekiedy chorzy długo nie podejmują ćwiczeń z powodu bólu, jaki im towarzyszy po przebytym złamaniu.
