Leczenie
Leczenie w HD jest wyłącznie objawowe i można je podzielić na farmakoterapię i leczenie niefarmakologiczne. Leczenie powinno się koncentrować na zmniejszeniu objawów, niepełnosprawności pacjenta i poprawie jakości życia. Farmakoterapia polega na leczeniu objawowym: ruchów mimowolnych, hipokinezy i bradykinezji, zaburzeń nastroju i zachowania. Leczenie niefarmakologiczne powinno być dobierane indywidualnie do aktualnych potrzeb osoby z HD. Leczenie niefarmakologiczne jest wielodyscyplinarne i obejmuje: psychoterapię i wsparcie psychologiczne, fizjoterapie, terapię zajęciową i mowy, porady dotyczące odpowiedniej diety, edukację, pomoc pracownika socjalnego (3]. Profesjonalna, ciagla opieka zdrowotna może pozytywnie wpływać na zmniejszenie stopnia desperacji i depresji oraz może pomóc w utrzymaniu jakości życia [8].
Rehabilitacja w HD
Postępowanie rehabilitacyjne w HD obejmuje zabiegi fizykalne, terapię zajęciową i terapię mowy (Tabela 1) (9).
Postępujący charakter choroby i brak skutecznych środków jej leczenia sprzyja wykorzystaniu rehabilitacji i indywidualnie opracowanej terapii ruchem, która daje możliwość poprawy funkcjonowania w życiu codziennym i jakości życia.
Głównym celem prowadzenia rehabilitacji w HD jest utrzymanie i zoptymalizowanie jakości życia pacjentów i ich rodzin, włączając zachowanie funkcji w życiu codziennym i edukacje dotycząca sprzętu adaptacyjnego.
Podział choroby na stadia (przedkliniczne i wczesne, środkowe stadium - średni stopień nasilenia choroby, późne) dostarcza ogólną ramę dla rehabilitacji i leczenia. W każdym stadium występuje szeroki zakres potencjalnych zaburzeń, które mogą wpływać na poziom aktywności w życiu codziennym i partycypację. W zależności od stadium zaawansowania HD podejmuje się odpowiednie działania profilaktyczne, leczenie usprawniające, adaptacje i kompensację. Chociaż panuje ogólne przekonanie o pozytywnym, korzystnym wpływie rehabilitacji w przebiegu HD, pacjenci rzadko są kierowani na fizjoterapię, najczęściej dopiero w średnim i późnym stadium zaawansowania HD.
W rehabilitacji należy zwrócić szczególną uwagę na: postawę ciała, kontrolę głowy i tułowia, równowagę, chód, profilaktykę upadków, wykonywanie czynności dnia codziennego (ADL), mowę, wyraz twarzy, zachowanie.
Melnick zaleca zwiększanie stabilności w obszarze barków, tułowia, szyi i bioder, które pomagają utrzymać funkcję. Można stosować technikę rytmicznej stabilizacji. Autorka rekomenduje wykonywanie ćwiczeń w kontekście czynności wykonywanych w życiu codziennym. Relaksacja może pomóc zmniejszyć ruchy mimowolne. We wczesnym okresie można stosować biofeedback i tradycyjne ćwiczenia relaksacyjne, ale gdy otępienie nasili się, należy stosować bardziej bierne techniki jak np. powolne kołysanie i neutralne ciepło.
Zaburzenia chodu w HD dobrze reagują na rytmiczną stymulację słuchową (ang. rhythmic auditory stimuli, RAS). Zwłaszcza w początkowym okresie można stosować stymulację metronomem.
