Nadrzędnym celem działań profilaktycznych w przypadku chorób nerwowo-mięśniowych jest:
-niedopuszczanie do tworzenia się przykurczów mięśniowych, aby uniknąć powstawania trwałych zmian strukturalnych;
-zachowanie możliwości pionizacji, nawet za pomocą pionizatora (2–3 h dziennie) znaczenie pionizacji zostało omówione w rozdziale dotyczącym osób z mózgowym porażeniem dziecięcym;
zapobieganie zachorowalności na choroby płuc poprzez:
– częsty pomiar saturacji – pomiar utlenowienia krwi, monitorowanie wydolności oddechowej poprzez pomiary szczytowego (kaszlowego)
przepływu wydechowego (z ang. PCF – Peak Cough Flow),
– ćwiczenia oddechowe,
– techniki wspomagania kaszlu, nauczenie efektywnego kaszlu,
– nieinwazyjne metody wentylacji (noninvasive mechanical ventilation, NIV)
Nauczanie umiejętności ruchowych w chorobach nerwowo-mięśniowych musi zatem uwzględniać:
-naukę przyjmowania i utrzymania pozycji odpowiednich dla określonych etapów rozwoju psychoruchowego oraz naukę umiejętności ruchowych,
-ćwiczenia oddechowe w każdej nowo osiągniętej umiejętności ruchowej,
-dbanie o wypracowanie i poczucie prawidłowego schematu ciała,
-wzmacnianie mięśni (całej grupy mięśni pośladkowych i brzucha oraz mięśni:
nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego, obłego mniejszego, czworogłowego uda, piszczelowego przedniego, prostownika długiego palców, prostownika długiego palucha, strzałkowego trzeciego, przywodzicieli stawu biodrowego w przypadku SMA).
Metoda kinesiotapingu u dzieci ma zróżnicowaną skuteczność, uzależnioną od wielu czynników. Bywa świetnym przedłużeniem efektów terapii do życia codziennego, ale czasami nie przynosi tak spektakularnych efektów jak w terapii młodzieży czy dorosłych. Podstawową przyczyną trudności w zastosowaniu kinesiotapingu u małych dzieci, która może wydawać się prozaiczna, jest brak akceptacji „plastrów” przez najmłodszych pacjentów. Spowodowane może to być takimi czynnikami, jak: zaburzeniaczuci a czy nadreaktywność układu dotykowego u pacjentów z chorobami nerwowo-mięśniowymi, co skutkuje dyskomfortem i niechęcią.
Jednak podejmuje się próby zakładania tape’ów, m.in. w celu uzyskania stabilności stawów. Skuteczna jest w stosowana u małych dzieci metoda tapingu rehabilitacyjnego, która umożliwia przeniesienie treningu stabilności wykonywanego w gabinecie fizjoterapeutycznym do warunków dnia codziennego: do domu, przedszkola czy szkoły.
