Metodyka ćwiczeń fizycznych stosowanych w rehabilitacji kardiologicznej
1. Początek rehabilitacji – większa częstość ćwiczeń z mniejszą intensywnością oraz krótszy czas ich trwania (mniejsza liczba powtórzeń w serii, wolne tempo ruchów oraz mniejsze napięcie mięśniowe).
2. Stopniowe zwiększanie objętości treningu przez wydłużenie czasu trwania treningu w jednej sesji z większą intensywnością, mniejsza częstość ćwiczeń (większa liczba powtórzeń w serii, szybsze tempo ruchow oraz większe napięcie mięśniowe). Stopniowe włączanie nowych aktywności oraz ćwiczeń siłowych.
3. Stopniowe zwiększanie intensywność ćwiczeń i dodawanie nowych form ćwiczeń w ciągu dnia:
■Poranna gimnastyka, trening ruchowy, ćwiczenia wyciszająco- relaksująco-rozluźniające. Włączanie muzykoterapii, psychoterapii oraz niektórych zabiegów fizykalnych, które nie stanowią ryzyka powikłań i nie ma do nich przeciwwskazań, natomiast ułatwiają przeprowadzanie procesu rehabilitacji.
4. Zwiększanie intensywności ćwiczeń podczas treningu. Rozpoczynanie treningu od krótkiej rozgrzewki, przeprowadzenie treningu głównego oraz wyciszenie mające na celu obniżenie parametrów hemodynamicznych (interwałowy trening oraz ciągły).
Przeciwwskazania do wykonywania ćwiczeń w formie treningu fizycznego
Bezwzględne
■ Niestabilny przebieg choroby (np. niestabilna dusznica, ostry zawał z utrzymującymi się bolami wieńcowymi).
■ Zrekompensowana przewlekła niewydolność serca – nasilająca się przewlekła lub ostra.
■ Pojawienie się niedokrwienia mięśnia sercowego przy bardzo niewielkim wysiłku (poniżej 3 MET lub 50 Wat).
■ Obecność ostrego zespołu wieńcowego określona na podstawie zmian EKG.
■ Niekontrolowane arytmie nadkomorowe lub komorowe zagrażające w ostateczności m.in. zatrzymaniem krążenia.
■ Blok przedsionkowo-komorowy III bez rozrusznika.
■ Zakrzepowe zapalenie żył.
■ Ostre choroby ogólne i gorączka.
■ Tętniak rozwarstwiający aorty.
■ Ostre zaburzenia psychiczne.
■ Zapalenie mięśnia sercowego i/lub osierdzia.
■ Świeża zatorowość (zator tętniczy płucny lub obwodowy).
