Postępowanie fizjoterapeutyczne po złamaniach plateau kości piszczelowej

Z publikacji dowiesz się:

• Jakie mechanizmy są odpowiedzialne za złamania?
• W jaki sposób przebiega leczenie złamań plateau kości piszczelowej?
• Czym charakteryzuje się postępowanie rehabilitacyjne?
• Czym charakteryzuje się terapia w odpowiednich okresach?
• Jak wygląda przykładowy schemat postępowania rehabilitacyjnego?
• Jakie są zalecenia dotyczące ćwiczeń ruchowych?

Dzięki elektronicznemu formatowi, zawarte w tym minibooku materiały można bez problemu przenosić i wyświetlać na ekranach różnej wielkości. 

Spis treści:

Wstęp 5

Złamania plateau kości piszczelowej 6

Mechanizmy złamania 6

Klasyfikacja złamań nasady bliższej piszczeli 6

I Podział złamań wg AO ASI F 7

II Podział złamań wg Schatzkera 8

Rozpoznanie złamań plateau kości piszczelowej 8

Leczenie złamań plateau kości piszczelowej 9

Rehabilitacja w złamaniach plateau kości piszczelowej 10

O kres szpitalny – 0–2 tygodni 11

O kres poszpitalny od 2 tygodni do 3 miesięcy 11

O kres późny od 3 miesiąca 12

Schemat postępowania rehabilitacyjnego 12

Piśmiennictwo 13

Leczenie złamań plateau kości piszczelowej

złamaniach stawowych głównym celem leczenia jest odzyskanie podstawowej funkcji stawu – ruchu, stąd leczeniem z wyboru jest leczenie operacyjne. We współczesnej traumatologii obowiązuje zasada leczenia złamań stawowych, która zakłada:

■ anatomiczne nastawienie powierzchni stawowych,

■ stabilne zespolenie,

■> wprowadzenie wczesnego ruchu.

Ćwiczenia czynne i bierne (szyna Grucy, CPM) powinny być wdrażane od drugiej doby po zabiegu. Celem wczesnego wprowadzenia ruchu jest m.in. odżywienie chrząstki stawowej, które pozwala na

szybszą regenerację stawu. Odciążanie stawu, bez względu na rodzaj leczenia, trwa co najmniej 3 miesiące. Leczenie zachowawcze w postaci opatrunku gipsowego lub leczenie czynnościowe mogą być stosowane tylko w sytuacji internistycznych przeciwwskazań do zabiegu. Niepowodzenia w leczeniu złamań plateau piszczeli wynikają m.in. z:

■ braku anatomicznego odtworzenia powierzchni stawowej,

■ niepodjęcia wczesnej funkcji stawu,

■ zbyt wczesnego obciążanie kończyny,

■ późnej niestabilności kolana w następstwie wadliwego wygojenia

uszkodzeń łąkotkowo-więzadłowych.