Rehabilitacja po zabiegu uwolnienia troczka bocznego
Postępowanie rehabilitacyjne opiera się głównie na przywróceniu prawidłowego ustawienia oraz stabilności rzepki poprzez poprawę wydolności tkanek miękkich zabezpieczających rzepkę. W ramach postępowania stosuje się m.in. techniki mobilizacji stawu rzepkowo-udowego, techniki zwiększające elastyczność tkanek miękkich, automobilizacje, taping, ćwiczenia w otwartym i zamkniętym łańcuchu kinematycznym.
1. Techniki zwiększające ruchomość stawu rzepkowo-udowego
Mobilizacje rzepki wykonywane w różnych kierunkach np. górnym, dolnym, bocznym, przyśrodkowym są jednym z wielu elementów rehabilitacji stawu rzepkowo-udowego. Dodatkowo mobilizacje powinny być uzupełniane procedurami automobilizacji, wykonywanymi w domu przez pacjenta.
a) dystrakcja stawu piszczelowo-udowego
Dystrakcja stawu stosowana jest w celu opanowania bólu i generalnej ruchomości, która często występuje podczas ruchu zgięcia w stawie. Metodyka: staw znajduje się w pozycji spoczynkowej, rozluźnionej, kość piszczelowa może być w pozycji neutralnej bądź w rotacji zewnętrznej lub wewnętrznej w różnych zakresach zgięcia stawu. Stosowane są różne techniki trakcji wzdłuż osi długiej stawu piszczelowo-udowego.
b) ślizg tylny kości piszczelowej w stawie piszczelowo-udowym
Metodyka: klin umieszczany jest pod nasadą dalszą kości udowej. Terapeuta jedną ręką stabilizuje kość udowa, a drugą umieszcza na wysokości guzowatości kości piszczelowej. w połowie możliwego zgięcia ślizg tylny kości piszczelowej wykonywany jest w płaszczyźnie stawu, natomiast w końcowym zakresie ruchu ślizg tylny kości udowej jest zgodny z rotacją wewnętrzną kości udowej. Aktywna mobilizacja może być także używana przez odpowiednie ustawienie stopy pacjenta i kończyny dolnej w rotacji wewnętrznej oraz wykonanie napięcia izometrycznego mięśni grupy tylnej uda.
c) ślizg tylny kości udowej w stawie piszczelowo-udowym
Metodyka: klin umieszczany jest pod podudziem pacjenta. Kość piszczelowa znajduje się w rotacji zewnętrznej. Terapeuta stabilizuje kość piszczelową, drugą ręką naciska na kość udową na wysokości nasady dalszej, wykonując w ten sposób ślizg tylny kości udowej. Technika wykonywana przy wyprostowanym stawie kolanowym.
d) mobilizacja stawu piszczelowo-strzałkowego bliższego
Powięziowe ograniczenia tego stawu występują w okolicach głowy strzałki. Procedury mobilizacji znajdują zastosowanie w przypadku nierównowagi mięśniowej. Metodyka:
- zwiększenie ruchomości tylnej - pacjent proszony jest o napięcie mięśni grupy tylnej uda (m. dwugłowy uda przyczepia się do głowy strzałki i pomaga odciągnąć strzałkę w stronę tylną);
- zwiększenie ruchomości przedniej - pacjent proszony jest o napięcie mięśnia piszczelowego przedniego (przyczep mięśnia pociągnie strzałkę do przodu).
