Zmiany zwyrodnieniowe są jedną z najczęstszych postaci choroby stawów. Rozpoczynają się w obrębie chrząstki stawowej, a w końcowym etapie sięgaja tkanki kostnej. Dolegliwości te są naturalnym efektem starzenia się organizmu i dotyczą większości osób powyżej 60 roku życia. Wynikają z sumujących się przez lata obciążeń oraz urazów stawów.
Coraz częściej jednak proces zwyrodnieniowy, szczególnie stawów barkowych, dotyczy także osób w młodszym wieku. W tym przypadku może on być wynikiem przebytych, źle wygojonych urazów obręczy barkowej oraz czynników takich jak: przeciążenia związane z praca, sportem czy inną chorobą. Pacjenci najczęściej skarżą się na ból stawu i upośledzenie jego czynności. Charakterystyczne jest to, że ból nasila się w wyniku dużego obciążenia i zwiększonej aktywności, natomiast odpoczynek likwiduje bądź zmniejsza dolegliwości.
Nieleczony proces zwyrodnieniowy może prowadzić do znacznych dolegliwości bólowych oraz dużego, a nawet całkowitego ograniczenia ruchomości w stawie barkowym. W wyniku przeciążenia bardzo często dochodzi również do zmian zwyrodnieniowych w sąsiadujących stawach, co w znacznym stopniu utrudnia codzienne funkcjonowanie.
Podjęcie leczenia na wczesnym etapie może uchronić lub znacząco ograniczyć rozwój zmian zwyrodnieniowych. Rozpoczęcie systematycznej, ukierunkowanej rehabilitacji ruchowej jest najlepszym i najskuteczniejszym sposobem walki z bólem i ograniczaniem ruchomości stawu. Stosuje się przede wszystkim ćwiczenia zwiększające zakres ruchów oraz ćwiczenia wzmacniające mięśnie w obrębie zajętego stawu. W przebiegu usprawniania należy unikać nadmiernego wysiłku oraz ćwiczeń potęgujących ból. Program i tempo usprawniania powinny być ściśle dobrane do możliwości chorego.
Zalecane są również ćwiczenia w grupie, pod warunkiem odpowiedniego doboru i przeszkolenia współćwiczących ze względu na rodzaj schorzenia i ich możliwości funkcjonalne.
