PODSTAWOWE ZAŁOŻENIA METODY RUCHU ROZWIJAJĄCEGO
Ruch rozwijający (Developmental Movement) jest systemem ćwiczeń ruchowych nastawionych na rozwijanie dziecka poprzez odpowiednie ćwiczenia i zabawy ruchowe. Autorką tego systemu jest Weronika Sherborne (1922–1990) angielska nauczycielka wychowania fizycznego, fizjoterapeutka. W latach 50–60. XX wieku (w oparciu o teorię i praktykę szkoły Rudolfa von Labana) stworzyła prosty system terapeutyczny opierający się na naturalnych potrzebach dziecka zaspokajanych we wczesnym dzieciństwie w każdej normalnej rodzinie podczas zabaw, tzw. „baraszkowania” (m.in. łaskotanie, przytulanie, bujanie). W Polsce metoda ta znana jest dopiero od lat 70. XX wieku, a w ciągu ostatnich dwudziestu lat metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne weszła w skład metod stosowanych w terapii dzieci niepełnosprawnych oraz jako metoda wspierająca prawidłowy rozwój dzieci bez zaburzeń. Podczas prowadzenia zajęć dobrze jest dopasować grupę do rodzaju zaburzeń. Zajęcia powinny być prowadzone systematycznie, minimum raz w tygodniu. Czas trwania zajęć – to maksymalnie 1 h, pierwsze zajęcia powinny być krótsze: 20–30 minut. Podczas zajęć należy pamiętać o odpoczynku, ćwiczenia powinny być przeplatane ćwiczeniami relaksacyjnymi. Do prowadzenia zajęć potrzebna jest duża przestrzeń i odpowiednie podłoże (najlepiej parkiet), uczestnicy zajęć oraz terapeuta wykonują ćwiczenia boso [5, 6].
CEL METODY
Metoda ma na celu wspomaganie prawidłowego rozwoju dzieci i korygowanie jego zaburzeń, poznanie własnego ciała, otaczającej przestrzeni i działania w niej, dzielenia przestrzeni z innymi osobami, przy tym nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu, osiągnięcie poczucia bezpieczeństwa w kontaktach z drugim człowiekiem, usprawnianie psychoruchowe, osiągnięcie poczucia własnej siły, sprawności i możliwości, nauka pracy z partnerem oraz nauka funkcjonowania i podejmowania współpracy w grupie [5, 6].
