Zespół cieśni nadgarstka - kolarstwo

Z publikacji dowiesz się:

• Jak rozpatrywać to schorzenie na przykładzie konkretnego przypadku?
• W jaki sposób przeprowadzić badanie?
• Na czym polega test Hoffmanna-Tinela?
• Jak przeprowadzić test Durkana?
• Jakie inne testy warto wykonać?
• Jaka jest najczęściej stosowana klasyfikacja zespołu cieśni nadgarstka?
• Jakie rodzaje terapii zalecamy?
• Jakie są przeciwwskazania do stosowania wybranych terapii?
• Jakie ćwiczenia mobilizacyjne stosować?
• Jakie ćwiczenia domowe zalecamy?

Ponadto otrzymasz przykłady ćwiczeń opatrzone zdjęciami.

Publikacja jest kierowana zarówno do fizjoterapeutów, jak i do pacjentów, którzy chcą doedukować się w temacie swoich dolegliwości i przebiegu rehabilitacji. Dzięki elektronicznemu formatowi, zawarte w tym minibooku materiały można bez problemu przenosić i wyświetlać na ekranach różnej wielkości.

Spis treści:

Wstęp 5

Przypadek 7

Badanie 8

Test Phalena 8

Odwrócony Test Phalena 9

Test Hoffmanna-Tinela 9

Test Durkana 10

Test Ochsnera 11

Test opaski uciskowej 11

Objaw zespołu kanału nadgarstka 11

Test butelki Lüthy’ego 12

Elektroneurografia 14

Badanie EMG 15

Założona diagnoza 15

Plan terapii 16

Terapia 16

Fala uderzeniowa 16

Orteza nadgarstka 18

Mobilizacja nadgarstka 18

Pantomima 19

Yoyo 19

Namaste 20

Przyciąganie palców 21

Odciąganie nadgarstka taśmą 21

Powolne rozciąganie 24

Mobilizacja wojownika 24

Świadoma improwizacja 27

Rozklejanie tkanek 28

Odbijanie piłki tenisowej 29

Ćwiczenia domowe dla pacjenta 29

Pozycja kolarska 29

Piśmiennictwo 33

Elektroneurografia

Testy prowokacyjne nie są w stu procentach specyficzne dla zespołu cieśni nadgarstka. Badaniem potwierdzającym tę patologię jest elektroneurografia (ENG), czyli badanie stanu czynnościowego nerwu pośrodkowego. Elektroneurografia jest metodą diagnostyczną, na którą składa się grupa badań neurofizjologicznych umożliwiających ocenę funkcji nerwu na podstawie oszacowania zdolności przewodzenia impulsów we włóknach nerwowych po stymulacji bodźcem elektrycznym,      a także szybkości ich przewodzenia. Jej główne znaczenie kliniczne wynika z możliwości obiektywnej    i powtarzalnej oceny włókien nerwowych, do których należy:

• wykrywanie procesów chorobowych przed wystąpieniem odczuwalnych objawów,
• ocena rozległości choroby,
• ustalanie miejsc i poziomów uszkodzeń w chorobach poszczególnych nerwów,
• pomoc w odróżnieniu, czy uszkodzony jest rdzeń kręgowy czy nerwy obwodowe,
• sugestia, czy uszkodzona jest zewnętrzna osłonka nerwu, czy jego część wewnętrzna,
• kontrola dynamiki zmian zachodzących i efektów leczenia,
• obiektywna ocena, czy skargi pacjenta są subiektywne, czy są odzwierciedleniem uszkodzenia nerwu, odróżnienie, czy objawy wynikają z uszkodzenia pojedynczego nerwu, czy są wynikiem choroby wielonerwowej.

Poza zespołem cieśni nadgarstka stanowi jedną z podstaw diagnostyki i rozpoznania zespołu rowka nerwu łokciowego, zespołu nerwu strzałkowego, miastenii, zatrucia jadem kiełbasianym, porażenia nerwu promieniowego (tzw. porażenie sobotniej nocy) czy wielu rodzajów polineuropatii.

Przygotowanie do badania:

w dniu badania pacjent jest po posiłku, zażywa leki przyjmowane na stale, skóra powinna być czysta, ciepła. W dniu badania nie należy stosować żadnych kremów, maści czy balsamów w rejonie, który ma być badany. Badanie przeprowadza się w ciepłym pomieszczeniu, w temperaturze 22-25°C, aby zapewnić w kończynie stałą temperaturę 32-36°C. Pacjent układany jest w wygodnej pozycji na łóżku lub kozetce, w czasie badania pozostaje z całkiem rozluźnionymi mięśniami. Skóra badanej okolicy musi być sucha, aby uniknąć przepływu prądu tą drogą.