Diagnostyka i leczenie endometriozy
W rekomendacjach wydanych przez European Society of Human Reproduction and Embryology (ESHRE) w 2014 r. wykazano, że podejrzenie endometriozy powinno się brać pod uwagę w każdym przypadku, w którym występują dolegliwości bólowe powiązane z cyklem miesiączkowym, takie jak: zaparcia, biegunki, obecność krwi w kale, bolesność przy oddawaniu stolca, moczu, krwiomocz, bóle okołomiesiączkowe i miesiączkowe, bolesne współżycie czy dolegliwości bólowe miednicy mniejszej [35].
Pacjentki z endometriozą regularnie skarżą się na dolegliwości bólowe występujące w różnych fazach cyklu, a także bez związku z nim. Przewlekły ból miednicy w obrębie miednicy mniejszej zgłasza 30-50% chorych, ból przy współżyciu 25-50%, niepłodność 30-50%, a bolesne miesiączki 60-80% kobiet (28, 72).
Do głównych metod diagnostycznych zalicza się badanie ginekologiczne połączone z wywiadem, badania laboratoryjne, badania obrazowe w szczególności te, które wykorzystują ultrasonografie transwaginalna. Obraz ultrasonograficzny pozwala na ocenę macicy i przydatków pod kątem występowania ewentualnych zmian o charakterze zmian endometrialnych lub torbielowatych. Brak odchyleń będących wynikiem badania nie wyklucza choroby, ponieważ powstawanie torbieli endometrialnych jest jedyną postacią widoczna w USG TV [3, 15]
Badanie przedmiotowe w większości przypadków nie wykazuje nieprawidłowości. Zaleca się przeprowadzenie badania w trakcie miesiączki, celem stwierdzenia głębokich zmian naciekających, szczególnie w okolicach przegrody odbytniczo-pochwowej i więzadeł krzyżowo-macicznych. W badaniu przedmiotowym mogą zostać wykryte guzy przydatków [3].
Cechami charakterystycznymi badania ultrasonograficznego, które pozwalają na postawienie diagnozy, są zmiany torbielowate o zwiększonej jednorodnej echogeniczności, nieposiadające unaczynionych struktur wewnątrz torbieli [13, 73]. Wynik ujemy badania USG TV jest podstawą do wykluczenia patologii w narządzie rodnym, czego konsekwencją może być opóźnione ustalenie właściwego rozpoznania i podjęcia leczenia.
